Charakterystyka sołectwa

Tarnowa Łąka (dawniej Tarnowałąka) (niem. Tharlang) – pierwsze zapisy o Tarnowej Łące pochodzą z 1410r. W początku XV w. stała się własnością Jana z Czerniny i Rydzyny. W rękach Rydzyńskich pozostawała do lat 80. XVII w., istniały wówczas dwa folwarki, które przeszły w ręce Leszczyńskich. Folwark należał do klucza rydzyńskiego do 1937r., kiedy właścicielem została Gromada Tarnowa Łąka. Intensywny rozwój nastąpił pod koniec XIX wieku. We wsi były wówczas 3 karczmy, szkoła podstawowa, sklep, straż pożarna, świetlica wiejska, oraz leśniczówka. Od połowy XIX wieku zmianie ulegał skład narodowościowy mieszkańców. Niemcy wyjeżdżali do pracy w Zagłębiu Ruhry, a ich gospodarstwa, dzięki kredytom w Bankach Ludowych księdza Piotra Wawrzyniaka, kupowali Polacy. Był to klasyczny przykład klęski hakatowskiej polityki germanizacyjnej. W wyniku Traktatu Wersalskiego wieś przekazano Polsce, gdyż ponad połowa ludności była Polakami. W okresie międzywojennym wieś leżała 2 km od granicy państwa. W pobliżu mieściła się strażnica pograniczników. Pomimo tego znaczna część mieszkańców utrzymywała się z przemytu. W okresie międzywojennym w miejscowości stacjonowała placówka 17 batalionu celnego, a potem placówka Straży Granicznej I linii „Tarnowa Łąka”. Akcja polonizacyjna (m.in. zajęcia w szkole od połowy lat dwudziestych odbywały się wyłącznie po polsku), oraz trudna sytuacja ekonomiczna spowodowały dobrowolny wyjazd większości Niemców na sąsiedni Śląsk i do Nadrenii. Tuż przed II wojną światową grupa rezydujących Niemców zbiegła za granicę, a następnie po wkroczeniu administracji niemieckiej wróciła jako funkcjonariusze NSDAP i Hitlerjugend. Nastąpił okres represji niemieckich wobec Polaków, którzy nie przyjęli Volkslisty. Po II wojnie światowej wysiedlono pozostałych Niemców, a ich gospodarstwa przejęli Polacy. W okresie socjalizmu nastąpił upadek wsi. Liczba domów zmniejszyła się o ok. 30%, co widać po numeracji. Szczególnie dotyczyło to części przy lesie. Na początku lat 50. w „resztówce” dawnego majątku utworzono spółdzielnię produkcyjną (tzw. kołchoz), która rozpadła się po 4 latach. Pod koniec lat 50. wieś zelektryfikowano.