Charakterystyka sołectwa

Radomicko – wieś  leży po północnej stronie ponad doliną Samicy Śmigielskiej. Radomicko istniało już w 1258, gdy książę Bolesław Pobożny nadał je klasztorowi benedyktynów w Lubiniu. Używano wtedy nazwy Radomicsk. Na przełomie XIII i XIV wieku wieś musiała wyjść spod jurysdykcji benedyktynów. Kilka osób w XIV wieku używało określenia z Radomicka, a w 1395 występowało nazwisko Radomicki, z rodu Kotwicz Radomickich. Kościół we wsi istniał przed 1403. Po 1610 miejscowość przeszła z rąk Radomickich na własność Tworzyjańskich. W 1685 istniała już szkoła. W XVIII wieku w Radomicku był folusz, używany przez sukienników z Leszna. Pod koniec XVIII wieku jako właściciela zapisano Kordulę z Gorzeńskich, żonę generała Turno, a około 1845 książę Acerenza. Wśród gości rodziny Turnów był Józef Wybicki. Miejscowi amatorzy wystawili tutaj w 1787 roku jego operę Kmiotek. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Radomicko należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kosten rejencji poznańskiej. Radomicko należało do okręgu śmigielskiego tego powiatu i stanowiło siedzibę majątku Radomicko, który należał wówczas do księżnej Joanny Katarzyny Acerenza Pignatelli. Według spisu urzędowego z 1837 roku Radomicko liczyło 294 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 29 dymów (domostw). Pod koniec XIX wieku Radomicko liczyło 36 domów i 307 mieszkańców, z przewagą katolików. Właścicielem dominium, obejmującego prócz Radomicka Smolno i Wydorowo był Kalikst Biron, ks. Kuroński. Niemiecką nazwą Radomicka było Radomitz. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie leszczyńskim.