Charakterystyka sołectwa

Oporowo – osada w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Ostroróg, w odległości ok. 4,5 km od Ostroroga. Siedziba sołectwa.

Osada ma charakter zwarty i zajmuje powierzchnię około 563 ha (w tym tereny zabudowane około 11 ha), zlokalizowana jest przy drogach powiatowych nr 1850 (Dobrojewo – Obrowo) oraz 1851 (Oporowo – Bobulczyn).

Pierwsza wzmianka o wsi Oporowo pochodzi z 1388 roku (własność szlachecka pani z Oporowa i Jana z Nowej Wsi). W tym czasie wieś występuje pod nazwą Oporovo podobnie jak 1397. Z kolei w 1404 występuje jako Opporowo. W latach 1393 do 1418 roku źródła podają Tomisława z Oporowa jako właściciela, w 1426 Szczepana z Oporowa, w latach 1449–1451 Mikołaja Oporowskiego z Oporowa i jego żonie Elżbiecie. W latach 1450–1469 jako właściciele Oporowa wymieniani są – Akrembold z Oporowa, jego dzieci Andrzej Oporowski i Barbara Oporowska (żona Michała), a w 1466 roku Dobrogost Oporowski i jego żona Jadwiga, tenże w 1466 roku sprzedał 1/3 Oporowa Piotrowi Słopanowskiemu. W roku 1491 Piotr Słopanowski zapisuje synowi Wawrzyńcowi 1/3 Oporowa. W latach 1471–1483 ponownie pojawia się Mikołaj Oporowski i jego żona Elżbieta, którzy 1/3 Oporowa zapisują córką Dorocie i Katarzynie. W latach W 1487 Katarzyna, córka Mikołaja i Elżbiety (żona Andrzeja Czerniewskiego) sprzedaje swą część posagu siostrze Dorocie (żonie Jana Gajewskiego). W tym samym roku Katarzyna zapisuje w przypadku swej śmierci Oporowo swoim córką Katarzynie, Annie, Barbarze i Elżbiecie. W 1492 roku Barbara Oporowska (żona Michała, córka Akrembolda) sprzedaje 1/3 Oporowa Janowi Chraplewskiemu, który z kolei w 1494 sprzedał tę część Wojciechowi Pierwoszewskiemu (mężowi Doroty). Pierwoszewski w 1506 roku odkupuje od swych pasierbic Elżbiety, Barbary, Anny i Katarzyny 1/3 Oporowa, a w 1506 roku zapisuje swej drugiej żonie Dorocie Rogaczewskiej 1/2 Oporowa. W latach 1507–1539 właścicielem Oporowa był Feliks, syn Wojciecha Pierwoszewskiego. W 1591 roku bracia Piotr, Szczęsny i Marcin dzielą 3/4 Oporowa pomiędzy siebie, 1/4 należy natomiast do Skrzydlewskiego. W XVIII wieku wieś należała do Kalkrentów, od których w 1774 roku nabył ją Adam Kwilecki. W rękach rodziny Kwileckich wieś pozostawała, aż do wybuchu II wojny światowej w 1939 roku. Pierwotnie przez kilkadziesiąt lat Oporowo było jedynie folwarkiem majątku Kwileckich w Dobrojewie. Adam Kwilecki, a później jego córka Aniela z mężem Klemensem rezydowali w Dobrojewie. Oporowo po śmierci Anieli otrzymał w spadku jej syn – Hektor, który z kolei na stałe przebywał w Malińcu. Potem Oporowo otrzymał jego syn Mieczysław, który obrał sobie tę wieś za siedzibę i mieszkał w niej około 60 lat. Mieczysław poślubił Marię Mańkowską w 1857 roku i zamieszkali na stałe w Oporowie. We wsi znajdował się niewielki dwór z 1855 roku przeznaczony na potrzeby urzędnika. Mieczysław polecił znanemu architektowi Zygmuntowi Gorgolewskiemu rozbudowę pałacu. Pałac został wzniesiony w latach 1877–1878. Pierwotnie do Oporowa należał folwark w Bobulczynie, następnie Mieczysław dokupił od rodziny również Kluczewo. W 1880 roku wieś liczyła 62 mieszkańców (33 katolików i 29 protestantów). Natomiast dominium liczyło 278 mieszkańców i 15 domów. Wliczając w to Bobulczyn który należał do Oporowa wartości te wynosiły odpowiednio 391 mieszkańców oraz 22 domy. W tym samym roku obszar gospodarstwa wliczając Bobulczyn i Zapust wynosił blisko 760 ha. Po śmierci Mieczysława 1918 roku Oporowo otrzymał w spadku jego wnuk Dobiesław – ostatni właściciel Oporowa. Dobiesław był również właścicielem rodowitego Kwilcza. W 1939 roku musiał upuścić majątek, został zesłany w głąb Rosji, gdzie zmarł w 1942 roku. Największy okres w rozwoju Oporowa przypada na okres od II połowy XIX wieku do wybuchu II wojny światowej. Mieczysław Kwilecki, który jako pierwszy z rodu Kwileckich obrał sobie Oporowo za siedzibę należał do najwybitniejszych działaczy ówczesnej Wielkopolski. Przyczynił się do założenia „Dziennika Poznańskiego”, z jego inicjatywy powstał również Bank Kwilecki, Potocki i Spółka. W 1863 roku był więziony za udział w sprawach powstania. Był patriotą i jako członek Izby Panów w Prusach oraz wiceprezes Polskiego Koła Posłów w Berlinie zawsze bronił polskich interesów. Ponadto był Prezesem Towarzystwa Pomocy Naukowej, które zajmowało się nauczaniem biednej młodzieży. Należał do wielu innych organizacji, był też jednym z inicjatorów zbudowania szamotulskiej cukrowni i wronieckiej mączkarni. Mieczysław Kwilecki był także jednym z fundatorów poznańskiego Teatru Polskiego. Jako ziemianin początkowo posiadał Oporowo i Bobulczyn, następnie dokupił Kluczewo. Kupił również Grodziec, a po śmierci brata Władysława odziedziczył Gosławice z Malińcem. Po śmierci drugiego brata odziedziczył Siedlnicę, a po śmierci wuja Arsena również Kwilcz. Mimo tak rozległego majątku i znaczniejszych niż Oporowo dworów Mieczysław postanowił w nim pozostać. Był bardzo dobrym gospodarzem, jako jeden z pierwszych zwiększył wydajność pól stosując nawozy sztuczne oraz drenaż. W Oporowie prowadził bardzo znaną owczarnię, hodował w niej owce rasy Negretti, a później Rambouillety. Za swoje owce otrzymał wiele prestiżowych nagród między innymi na wystawach w Berlinie, Moskwie, Wiedniu, a także Buenos Aires. Oporowo za czasów Mieczysława Kwileckiego przeżywało nie tylko gospodarczy, ale również kulturalny rozkwit.Na zaproszenie Marii Kwileckiej gościli w nim między innymi malarze Julian Fałat, i Marceli Krajewski (wielokrotnie), a w 1890 Ignacy Jan Paderewski, wtedy młody kompozytor. W 1918 roku po śmierci Mieczysława Oporowo objął jego wnuk Dobiesław. W międzyczasie sprzedano folwark w Kluczewie, ale i tak majątek Oporowski był imponujący 962 ha ziemi oraz 704 ha lasów koło Wielonka. Po II wojnie światowej w Oporowie utworzono państwowe gospodarstwo rolne, z czasem zakład Kombinatu PGR w Gałowie. Gospodarstwo zostało zlikwidowane na początku lat 90.