Charakterystyka sołectwa

Lisiec Wielki – we wsi znajduje się neogotycki kościół pw. św. Jana Chrzciciela z 1878-1885. Wieś królewska starostwa konińskiego, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie konińskim województwa kaliskiego. Wieś z metryką sięgającą XII wieku. Nadana w wieku XII przez Mieszka Starego klasztorowi św. Wawrzyńca pod Kaliszem. W r. 1232 książę Władysław Odonic z synami, zamienia tę wieś z klasztorem, dając w zamian wsiom klasztornym: Zietnięcin i Upnszczewo takie swobody, jakie miała Spiczyna Góra. (Kodeks Wielkopolski n. 35, 139). Prawdopodobnie już w XIV wieku istniał ta kościół parafialny pw. św. Jana Chrzciciela nazywany w aktach z początku wieku XV „dawnym”. Wieś była wsią królewską. W roku 1520 pisano w dokumentach „Lyszyecz Maior”, wieś w powiecie konińskim. Od XVII w. miejscowość dostała się w ręce rodu Lisieckich i Witowskich. W późniejszym okresie stała się własnością skarbu państwa, by w roku 1840 zostać wykupioną przez właścicieli prywatnych i przechodzić z rąk do rąk. Pierwszy kościół w Liścu istniał już w XIV w., był ufundowany najprawdopodobniej przez królów polskich. Wykonany z drewna modrzewiowego i otoczony cmentarzem, na przełomie XVI i XVII wieku za proboszcza Wojciecha Sobiepańskiego popadał w ruinę. Powodów było kilka, przez piętnaście lat przed wspomnianym duchownym nie było we wsi proboszcza. Ponadto ks. Sobiepański był skłócony z parafianami, a nawet spowodował nałożenie ekskomuniki na włościan z Liśca Wielkiego, którzy nie uiszczali należnych mu opłat, dodatkowo dziedziczka Liśca, Anna Lisiecka sprzyjała protestantyzmowi. Wraz z synami dojeżdżała na nabożeństwa do Wyszyny, w której przebywał duchowny protestancki, utrzymywany przez Andrzeja Grodzieckiego (właściciela Wyszyny). W r. 1697 stanął tu drugi kościół z drzewa, przebudowany w XIX wieku.