Charakterystyka sołectwa

Golęczewo (niem. Golenczewo, Golenhofen 1906-18) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Suchy Las.

Wieś szlachecka Gołwiczewo położona była w 1580 roku w powiecie poznańskim województwa poznańskiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.

Golęczewo (623 ha) zostało wykupione z rąk polskich w październiku 1901 z zamiarem stworzenia tu tzw. wzorcowej wsi niemieckiej, zgodnej z założeniami Hakaty. Zapłacono za nie 530.000 ówczesnych marek. Wieś była zaniedbana, w związku z czym najpierw przeprowadzono prace przygotowawcze: melioracyjne, budowlane i wyposażeniowe. Do przyjęcia osadników zatwierdzono ją dopiero w 1903. Miała to być wieś ewangelicka, o dużym stopniu samowystarczalności – z kościołem, szkołą, salą gimnastyczną, łaźnią, pralnią, piekarnią, strażą pożarną i wodociągiem. Domy wybudowane w Golenhofen (ówczesna nazwa) były białe z aplikacjami czerwonymi i czarnymi (barwy pruskie). Obok zrealizowano stajnie i obory (2-4 konie i 8-10 krów). Zbudowano też salę modlitw i zebrań, mieszkanie dla nauczyciela, łaźnię z piekarnią i pralnią oraz izbą przechowywania sprzętu gaśniczego, a także zbiornik wodny z silnikiem wiatrowym, napędzającym wiejski wodociąg.

Życie społeczne gminy cechował konflikt między dwiema grupami osadników: z głębi Rzeszy i reemigrantami ze wschodu (ci pierwsi uważali się za element wartościowszy i byli preferowani przez administrację prowincjonalną przy obsadzie stanowisk w gminie). Mimo wysiłków państwowych wieś nie stała się wzorem dla ludności polskiej, a jej status majątkowy nie odbiegał od wsi polskich.

Do Golęczewa organizowano wycieczki dla dziennikarzy, parlamentarzystów i dygnitarzy różnego szczebla, celem demonstracji osiągnięć niemieckich kolonistów (m.in. 24 maja 1909, 6 czerwca 1910 i we wrześniu 1913).

Pozostałością kolonizacji jest cmentarz ewangelicki przy ul. Dworcowej.