Charakterystyka sołectwa

Dobrojewo – wieś w Polsce, położona na Pojezierzu Poznańskim. Leży w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Ostroróg (około 3 kilometry na północny – zachód od Ostroroga) i jest jej największą wsią. Wieś Dobrojewo położona jest przy drodze wojewódzkiej nr 184 oraz nieczynnej linii kolejowej Szamotuły – Międzychód. Wieś Usytuowana jest w odległości 48 km na północny zachód od Poznania. Na południe od wsi rozciąga się kompleks leśny, przez który przebiega znakowany żółty szlak pieszy z Ostroroga do Sierakowa[4]. Na północ od wsi przepływa rzeka Ostroroga, a dalej, około 10 km rzeka Warta, za którą rozpoczynają się lasy Puszczy Noteckiej.

Pierwsza wzmianka o Dobrojewie pochodzi z 1391 roku (wieś występuje pod nazwą Dobrugewo). W 1396 roku miejscowość pojawia się w źródłach jako Dobruewo, z kolei w 1401 roku – Dobrogewo, w 1434 roku – Dobrouyewo, w 1450 roku – Dobrugiewo, w 1475 roku – Dobrugow, 1499 roku – Dobrugyewo, oraz w 1563 roku jako Dobrziewo).

Pierwszymi znanymi ze źródeł właścicielami Dobrojewa byli Dobrojewscy (posiadali 1/2 wsi). W latach 1396-1401 wymieniany był Adlart z Dobrojewa Dobrujewski, z kolei w latach 1397-1403 jego syn – Święszek z Dobrojewa Dobrujewski (zmarły w 1407 roku). W latach 1407 – 1412 źródła wymieniają dzieci Święszka – Stanisława, Mikołaja, Świętosławę i Annę.

Od 1434 roku wieś należała do Ostrorogów: Sędziwoja wojewody poznańskiego, potem do Stanisława, następnie do jego syna Jana oraz potomków Jana – Wacława i Stanisława[5].

Od 1718 roku wieś należała do Macieja Malechowskiego, a od 1744 do 1939 roku do Kwileckich.

Wieś szlachecka Dobrujewo położona była w 1580 roku w powiecie poznańskim województwa poznańskiego.

W 1848 roku obozowali w miejscowości powstańcy. W XIX wieku właścicielem Dobrojewa był hrabia Stefan Kwilecki, herbu Szreniawa. Majątek obejmował 11 618 mórg i poza Dobrojewem folwarki: Bielejewo, Binino, Nosalewo, Spibieda, Stefanowo oraz leśnictwa Klemensowo i Forestowo. Rozgłos majątkowi Kwileckich przyniosła od 1864 r. owczarnia. W Dobrojewie od 1866 roku eksploatowano również torf prasowany, a roczna produkcja sięgała 4 milionów cegieł. Pod koniec XIX wieku majątek Dobrojewo liczył 950 mieszkańców i 54 dymy. Przeważali katolicy (876) nad ewangelikami (54).

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.

W Dobrojewie na wydmie piaszczystej znaleziono siekierkę i dłuto krzemienne.