Charakterystyka sołectwa

Darnowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kościańskim, w gminie Kościan.

Historia
Pierwsza informacja o miejscowości pojawiła się w źródłach w 1312 r. Właścicielami Darnowa byli: wzmiankowany Piotr Darnowski z Darnowa, Bnińscy i Gryżyńscy. W 1514 r. wieś przeszła w ręce Mikołaja Spławskiego wraz z Wyskocią, Spytkówkami i Luboszem. W roku 1529 Spławscy sprzedali dobra Marcinowi Gołutowskiemu wraz z Piotrowem i Racotem. Dobra te odziedziczył jego syn Łukasz, a od 1588 r. jego syn, również Łukasz. W 1614 r. majątek przejmuje syn Łukasza, Adam Gołutowski. Ich jedyna córka, Jadwiga Gołutowska ok. 1636 r. wniosła dobra w posag Stanisławowi Kostce z Szamotuł, co przejęła ich córka Joanna z Kostków Aleksandrowa Tarłowa. W 1676 r. sprzedała on majętność i wsie: Węgliny, Darnowo, Spytkówki, Lubosz, Słonin i Kurowo za 140 000 zł Dorocie z Sienna Sulmowskiej, wdowie po Krzysztofie Broniszu, matce Piotra i Jana.

Po Piotrze Broniszu, w 1719 r., dobra przejęła jego jedyna córka Dorota Janowa Radomicka, księżna Stanisławowa Jabłonowska. W 1777 r. majątek przejął jej syn książę Antoni Barnaba Jabłonowski, wojewoda poznański. Z powodu długów dobra te sprzedał księciu orańskiemu Wilhelmowi. W 1815 r. Wilhelm był koronowany na króla Niderlandów. Dobra dziedziczy jego syn Wilhelm II, a po nim jego dzieci: Wilhelm III, Wilhelm Fryderyk i Zofia Holenderska.

W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Darnowo należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kosten rejencji poznańskiej. Darnowo należało do okręgu kościańskiego tego powiatu i stanowiło część majątku Racat (niem. Razoten, dziś Racot), który należał wówczas do byłego króla Niderlandów (Wilhelma I). Według spisu urzędowego z 1837 roku Darnowo liczyło 177 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 18 dymów (domostw).

W 1881 powierzchnia dóbr Racot z folwarkami Darnowo, Spytkówki, Betkowo, Stary i Nowy Słonin wynosiła 2459,71 ha. W 1895 r. właścicielem został książę Heinrich von Sachsen – Wiemar, a tuż po nim wielki książę Wilhelm Ernst von Sachsen – Weimar Eisenach. W końcu XIX w. na terenie wsi znajdowało się 13 domów zamieszkanych przez 99 osób. Po I wojnie światowej folwark przeszedł na własność Skarbu Państwa. W okresie międzywojennym dzierżawił go Wiktor Gółkowski.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa leszczyńskiego.