Charakterystyka sołectwa

Charcice – prawdopodobnym założycielem wsi był Paweł Czarcicki. Od 1388 wieś nazywano Czarczicze, w 1408 roku zmieniono nazwę na Karczicze, a trzynaście lat później przemianowano ją na Carczyce. Od czasów zaboru pruskiego w powszechnym użyciu pozostała nazwa Charcice. Charcice były niegdyś zespołem folwarcznym i stanowiły własność szlachecką. Pierwszym właścicielem posiadłości był Paweł Czarcicki w latach (1388-1398). Na początku XV wieku wieś przeszła pod władanie Pietrasza Karcickiego (1403-1408), następnie Jakuba Karcickiego (1445-1447). Wiadomo również, że zanim wieś stała się własnością rodu Radomskich, należała jeszcze do Piotra Słopanowskiego, a także Jana Jabłońskiego. W 1699Charcice przeszły w ręce Kurnatowskich-Bitna, następnie nabyte w 1780 przez Kurnatowskich-Pozazowy, którzy przekazali tę posiadłość w 1789 córce Serafina Franza Szeliger von Żychlin-Żychliński. Kolejnym właścicielem był syn ww. małżeństwa Adold Żychliński. W okresie porozbiorowym wieś przeszła w posiadanie Niemców Benediktus Antonius Grafen von Lüttichan w 1839 roku, który w tym samym roku odstąpił posiadłość za spłatę Otto von Sauder. Nowy właściciel dźwignął podupadłe gospodarstwo rolne, budując nowe budynki gospodarcze i meliorując pola. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Charcice folwark należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej. Folwark Charcice należał do okręgu sierakowskiego tego powiatu i stanowił odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas Zander. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 74 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 5 dymów (domostw). Kolejna wzmianka o wsi pochodzi z 1883 kiedy to posiadłość zmieniła właściciela na Hermana von Hantelmanna z Brunszwiku. Ostatnim właścicielem według zapisów z 1910 do zamknięcia księgi wieczystej w 1917 był Otto von Hantelmann z Baborówka. Po I wojnie światowej część gruntów sprzedano indywidualnym rolnikom. W 1938 majątek ten całkowicie zlikwidowano, grunty orne podzielono, a w latach (1938-1939) zburzono budynki. Likwidacji nie uległa jedynie gorzelnia zbudowana w 1883. Funkcjonowała ona aż do 1976. W latach 70. na terenie byłych zabudowań folwarcznych wzniesiono hale Przedsiębiorstwa Drobnej Wytwórczości i Usług.