Charakterystyka sołectwa

Bralin – wieś po raz pierwszy wzmiankowana w roku 1136. Ośrodek usługowy, rzemieślniczy, zakład metalowy. Bralin uzyskał lokację miejską w 1540 roku, zdegradowany w 1742 roku. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego. Miejscowość jest siedzibą gminy. Jak wynika z dokumentacji źródłowej, wieś istniała już w XIII wieku (notowana jako Bralin w 1288, Brelino w 1310). Nazwa miejscowości oznacza „należąca do Brala”, Bral zaś stanowi zdrobnienie Bratosława; nazwa jest archaiczna podobnie jak Berlin (z dawniejszego Bralina) lub Bralice z bulli gnieźnieńskiej 1136. Szwajcarski kartograf i geograf Matthäus Merian w swoim dziele „Topographia” wydanym w roku 1650 podaje nazwę miejscowości: „Bralin”. Od początków swego istnienia miejscowość należała do Śląska. W XVIII wieku przez Bralin przebiegał szlak Królewskiej Poczty Polskiej łączący Warszawę i Drezno. W 1919 r. Bralin wraz z tzw. Krajem Rychtalskim został obsadzony przez wojsko polskie, a następnie, na mocy Traktatu Wersalskiego (10 stycznia 1920 r.) bez plebiscytu, wyłączony z niemieckiej Prowincji Śląskiej (powiatu sycowskiego) i włączony (w wyniku prac Międzysojuszniczej Komisji Granicznej – 19 stycznia 1920 r.) do województwa poznańskiego. W dokonanej nieco później (17 lipca 1920 r.) korekcie, część tego terenu (Dziadowa Kłoda i Ślizów) w zamian za tereny w okolicach Żarnowca na Pomorzu, powróciły do Niemiec. Do roku 1925 pozostawała w granicach diecezji wrocławskiej. W Bralinie znajduje się nieczynny przystanek kolejowy na trasie kolejowej Wieluń – Oleśnica, na którym do 2002 roku zatrzymywały się pociągi osobowe. W okresie międzywojennym stacjonował w miejscowości komisariat Straży Granicznej.